سازمان ملل اصلاحات كلی نیاز دارد واما حق وتو و عضویت دایم 5 كشور یعنی دیكتاتور ی
واقعا جای سوال استدر سازمان مللی كه تمام ملل د آن عضو هستند همانند مجلس شورای ملی شاهنشاهی است كه مردم انتخاب می كنند و شورای امنیت همانند مجلس سنا كه از 60 نفر آن30 توسط مردم و 30 نفر توسط توسط شاه دیكتاتور.حتی انتخاب دبیركل بدون توافق شورای امینت سازمان ملل غیر ممكن است و در منشور سازمان ملل شورای امنیت بعنوان دایه یا قیم جهان كا ر می كند.دبیركل بجای شاه است كه بدون شورای امنیت هیچ قدرتی ندارد بنظر من ساختار قانون اساسی مشروطه همانوریكه ازانگلیس و فرانسه گرفته شده است منشور سازمان ملل و ساختار شورای امنیت سازمان ملل از قوانین مشروطه انگلیس و بعضی قوانین ناقض فرانسه گرفتهش ده است. در تاسیس سازمان ملل كه اكثر كشورها شاهان و دیكتاتورهای بی مغز و بدون فكر و خون ریز داشتند و از یت سر نمی آوردند یا خیلی از كشورها تحت استعمار بیشتر انگلیس و بقیه فرانسه و آمریكا ،شوروی و چین قرار داشتند سازمان ملل دست این چند كشور بود و امپرطوری عثمانی شكست خورده بود و ایران در اشغال انگلیس و روسیه بود دولت مستقل نداشت و اكثریت كشورهای اسلامی تحت اشغال غربی ها بودند منشور سازمان ملل و شورای امنیت بنفع 5 كشور نوشته شد بقیه كشك بودند.
اگر قرار بر جمعیت بو د باید یك عضو شورای امنیت هم از مسلمان بودند یا اگر به جمعیت مذهب بود .مسیحان جهان یك هفتم جهان را تشكیل می دهند و مسلمانان هم یك هفتم جهان باید مسیحان یك رای داشتند نه 4 عضو آن عضو دایم سازمان ملل باشند .یهودیان كه تكلیفشان محشص است اروپاییان و آمریكا و روسیه همیشه از حق آنها بعنوان حق وتو استفاده كردند و اگر استفاده به حق وتو كشورها نگاه كنید بیشتر حق وتو اعضای دایم شورای امنیت سازمان بنفع اسراییل استفاده شده است.
باید منشور حقوق بشر و كمیسیون حقوق بشر سازمان ملل تا حذف عضویت دایم و حق وتو 5 كشور اصلی به حالت تعلیق در آیدچون منشو حقوق بشر سازمان ملل با ساختار غیر دموكراتیك و رای گیریی سازمان ملل جور نمی آید سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل دارد با دیكتاتوری و مصونیت 5 كشور اداره می شود این سازمان ملل به نفع 5 دیكتاتور است و منشور های سازمان ملل با بودن این 5 كشور قابل توجیه نیست .
برای من همیشه جای سوال است بعنوان فعال و كارشناس حقوق بشر جهانی این است چرا كشورهای سازمان ملل به این امر مهم اعتراض نمی كنند آخر چطور كشورهای فرانسه و آمریكا و انگلیس شعار و پرچم دار حقوق بشر و دموكراسی هستند خودشان باعث دیكاتوری در سازمان ملل و شورای امنیت هستند و عضویت دایم و حق وتو خود دیكتاتوری مطلق پنج كشور در جهان است ( چون چین و روسیه كشور دموكراتیك نیستد از آنها انتظاری نمی رود لا اقل شعار حقوق بشر نمی دهند)
مثال ساده در مسئله به رسمیت شناختن و عض.یت فلسطین در سازمان ملل با تهدید وتو غرب بخصوص آمریكا تاكنون مسكوت مانده است و تمام جنگ های خاور میانه فلسطین و . است چون اگرفلسطین یك عضو سازمان ملل شود و دو كشور اسراییل و فلسطین تقسیم شود و بیت المقدس طبق خواست فلسطینان و یهودیان اشغالگر به دو بخش پایتخت فلسطین و اسراییل تبدیل شود این دو كشور تاسیس مشكل خاور میانه حل می شود چون این بحث مقاله مجزا است این بحث را اینجا قطع می كنم.
یا داعش كه بوجود آمد همین یزر سر این حق وتو غرب و روسیه است اگر نبود این حق وتو سازمان ملل در خصوص سوریه عمل می كرد الان جنگی در سوریه نبود و داعش 5 هزار كلیومتر خاك عراق و سوریه را اشغال رنمی كرد و دولت اسلامی تشكیل نمی داد و اینقدر انسان كشته نمی شد .
اگر ریشه نگاه كنیم اگر شوروی حق وتو نداشت وقتی افغانستان را اشغال می كرد شورای امنیت مستقل و با رای سازمان ملل بود قطعنامه علیه اشغال افغانستان در شورای امنیت صادر می كردندو غرب و كشورهای اسلامی دیگرنیاز نبود
القاعده و چریك ها و مجاهدین را تاسیس و تجهیز كنند و الان هم شاید بن لادن شاهزاده سعودی زنده بود در گوشه ای عربستان عشق و حالش را می كرد وچیزی بنام القاعده و تندروی اسلامی تاسیس نمی شد و اگر القاعده نبود دیگر خبری از داعش و النصره و نبود همه زیر سر شورای امنیت و حق وتو و عضویت دایم 5 كشور است
آیا برای شما سوال شده است چرا مقر سازمان ملل اصلی در آمریكا بقیه در اروپایی غربی است مگر كشورهای آسیایی و افریقایی انسان نیستند مگر حق عضویت نمی دهند می دانید با استقرار سازمان ملل در آمریكا این كشور مشروعیت جهانی پیدا می كند و ارزش پولش بالاست و میلیونها شغل از جانب این مقر سازمان ملل برای آمریكا خرج می وشد و مثال ساده فقط نزدیك 170 كشور عضو و اینها ساختمان و نگهبان و نظا فچی و غذا و. می خواهند همه از آمریكا تامین می شودمثال وقتی سران كشورها به آمریكا می رود اولا : آمریكا مشروعیت پیدا می كندو ارزش زمین و پول و بالا می رود و میلیارد ها دلار از بابت ورود سران به خزانه آمریكا واریز می شود و مغازها و كارخانه ها و شركت های مكنیتی و پلیس و آمریكادر چند روز بودن سرران در آمریكا میلیارد میلیاردها دلار سود می كنند كه غیر قابل شمارش است
مثال مقر حقوق بشر سازمان ملل در ایروپا از بودن این مقر ها می دانید چقدر افراد آن كشورها مشغول و چند ین هزار شغل ایجاد می شود. چرا یك مقر هم در افریقا و اسیا تاسیس نمی شود
چرا مقر سازمان ملل را به اسیا نمی اورندمثال بیت المقدس طبق منشور سازمان ملل در سال 1948 كه كشور اسراییل و فلسطین تاسیس شد بیت المقدس طبق تصویب خود سازمان ملل یك شهر بین المللی است كه تاكنون توسط اسراییل اشاغل شده است بنظر من مقر اصلی سازمان ملل را از نیورك به بیت المقدس بیاوردند دیگر اختلافات فلسطین و اسراییل( اشغالی ) حل می شود.و بیت دالمقدس طبق مصوبه سازمان ملل 1948 یك شهر بین المللی باید توس ط سازمان ملل اداره شود.وقتی منشور سازمان ملل و شورای امنیت و منشور حقوق بشر را می خوانیم خیل اصلاحات می خواهد
باید حق عضویت 5 كشور و حق وتو این پنچ كشور در شورای امنیت حذف و اعضای شورای امنیت موقتی با رای اعضای سازمان ملل باشد
سازمان ملل ذر سال 1945 تاسیس شده با عضویت حدود 50 كشور جهان كه پنچاه كشور بیشتر آین 50 كشور در استعمار پنج كشور روسیه و فرانسه و آمریكا و چین ر، بریتانا بودند.هماكون اكثریت كشورها از استعمار خارج شدند و هماكنون حدود 170 كشور وجود دارد باید اصلاحات در منشور سازمان ملل و حقوق بشر و شورای امنیت انجام شود و مهم تر از همه عضویت دایم و حق وتو پنچ كشور باید حذف شود این یعنی دیكتاتوری كامل 5 كشور در سازمان ملل و سازمان ملل مشروعیت قانونی نداردبا بودن حق عضویت دایم و حق وتو 5 كشور ومنشور ناقض و قدیمی. قوانین سازمان ملل باید بن روز رسانی و اصلاحات شود.
از سال 1945 تاکنون که سازمان ملل متحد تاسیس شده است، روسیه(اتحاد شوروی ) 121 بار، آمریکا 79 بار، بریتانیا 32 بار، فرانسه بار و چین 5 بار از حق وتوی خود در شورای امنیت این سازمان استفاده کرده اند.
"وتو" در ادبیات لاتین به معنای "ممنوع می کنم" است. این کلمه برای لغو یکطرفه یک قانون به کار می رود و به این ترتیب وتو قدرت نامحدودی است که می تواند سبب جلوگیری از (نه تصویب) تغییرات خاص شود. در منشور سازمان ملل متحد هرگز کلمه ای به نام "وتو" قید نشده است. در حقیقت جهت تصویب یک قطعنامه در شورای امنیت و اجرای آن، باید 9 رای از 15 رای اعضای شورا، شامل 5 عضو دائم و 10 عضو غیر دائم، موافق باشد. اما در منشور سازمان ملل متحد این عبارت صریحا ذکر شده است که " آرای همه اعضای دائم شورای امنیت باید موافق قطعنامه مطروحه باشند." این بدان معناست که در صورت مخالفت یکی از اعضای دائم با یک قطعنامه و صدور رای مخالف علیه آن، قطعنامه مذکور به اصطلاح "وتو" شده است.
حق وتوی اعضای دائم شورای امنیت هموراه مورد انتقادات فراوانی بوده است. در واقع اتحاد جماهیر شوروی سابق و آمریکا با استفاده گسترده از حق وتو، نظام وتو را تا حدود زیادی بی اعتبار کرده اند. در حال حاضر، بسیاری از پیش نویس های قطعنامه ها به دلیل تهدید به استفاده از حق وتو توسط یکی از اعضای دائم، حتی به شورای امنیت ارائه نمی شوند. برای مثال در جنگ عراق (مارس 2003)، فرانسه و روسیه اعلام کردند که از هیچ قطعنامه ای مبنی بر جنگ علیه عراق حمایت نمی کنند. در نتیجه ایالات متحده، بریتانیا و اسپانیا پیش نویس خود را از دستور کار شورای امنیت خارج کرده و بدون بهره مندی از حمایت سازمان ملل وارد جنگ با عراق شدند. در دوران جنگ سرد، اتحاد جماهیر شوروی استفاده از حق وتو را تقریبا حق طبیعی و منطقی خود می دانست. در سال های اخیر نیز آمریکا به منظور حفاظت از دولت اسرائیل در مقابل انتقادها یا تلاش های بین المللی برای مهار تحرکات نظامی آن، مکررا از حق وتو استفاده کرده است.
وتو و انتقادات وارده:
منتقدان نظام وتو اشاره می کنند که برخی از قطعنامه هایی که تصویب می شود در عمل اجرا نمی شود. انتقاد عمده دیگر از نظام وتو این است که پنج عضو دائم، یعنی فاتحان جنگ جهانی دوم، دارای هیچ وجه اشتراک ژئوپولیتیکی در جهان امروز نیستند. این در حالی است که اگر حق وتو منسوخ شود، اکثریت آرا در شورای امنیت همسان خواهد شد و لذا شاهد تصویب قطعنامه های بیشتری خواهیم بود، موقعیت های بیشتری به عنوان عوامل تهدید علیه امنیت جهانی قلمداد خواهند شد، کشورهای بیشتری مواخذه می شوند و تحریم های بیشتری تصویب می شود.البته این نیازمند آن است که نظام اصلاح شده ای در شورای امنیت شکل گیرد که از توان اجرایی لازم و منابع مالی کافی جهت تحقق اهداف فوق برخوردار باشد، چرا که در حال حاضر اعضای دائمی شورای امنیت نزدیک به نیمی از بودجه کلی سازمان ملل را تامین می کنند.
تاکنون هیچ یک از پنج عضو دائمی شورای امنیت به تمایل خود برای واگذار کردن حق وتو اشاره ای نکرده است. با توجه به منشور سازمان ملل هر گونه تغییر در منشور سازمان ملل متحد باید از سوی هر پنج عضو این شورا تصویب شود.
روسیه:
کاربرد حق وتو از سوی اتحاد جماهیر شوروی سابق در نخستین سال های تاسیس سازمان ملل چنان عادی بود که آندره گرومیکو، وزیر امور خارجه این کشور طی سال های 1957 تا 1985، به "آقای نه" مشهور شده بود. طی 10 سال نخست آغاز به کار سازمان ملل، اتحاد جماهیر شوروی 79 بار از حق وتوی خویش استفاده کرد. در همین مدت چین تنها یک بار و فرانسه فقط دو بار از حق وتو استفاده کردند و سایر کشورها هرگز از آن استفاده نکردند.با این حال با گذشت زمان به تدریج از استفاده شوروی سابق از حق وتو کاسته شد. از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، روسیه تاکنون تنها دو بار از حق وتو استفاده کرده است: یک بار برای ممانعت از تصویب قطعنامه ای در انتقاد از نیروهای صرب بوسنی برای اقدام آنها در جلوگیری از دسترسی آژانس پناهندگان سازمان ملل به بیهاج در بوسنی و یک بار دیگر برای رد قطعنامه ای که قرار بود به منظور استفاده از منابع عملیاتی سازمان ملل در قبرس تصویب شود.
ایالات متحده:
8 وتو از 10 وتوی اخیر اعمال شده در شورای امنیت سازمان ملل توسط ایالات متحده بوده است که در این میان 7 مورد آن به نحوی مربوط به پیش نویس قطعنامه هایی در انتقاد از دولت اسرائیل بوده است.
آخرین مورد اعمال وتو از سوی آمریکا در اکتبر سال 2004 بود که این کشور پیش نویس قطعنامه ای در مورد درخواست توقف حملات نظامی ارتش اسرائیل در نوار غزه و خروج نیروهای اسرائیلی از این منطقه را وتو کرد. آمریکا در مجموع تاکنون پیش نویس 39 قطعنامه درباره اسرائیل را وتو کرده است. واشنگتن برای نخستین بار در ماه مارس سال 1970 از حق وتوی خویش استفاده کرد. آمریکا در آن سال همراه با بریتانیا پیش نویس قطعنامه ای درباره سرزمینی که قرار بود بعدا به زیمباوه بدل شود را وتو کرد. آمریکا همچنین تاکنون 10 قطعنامه در انتقاد از آفریقای جنوبی، 8 قطعنامه در انتقاد از نامبیا، 7 قطعنامه علیه نیکاراگوئه و 5 قطعنامه بر علیه ویتنام را وتو کرده است. آمریکا در 57 نوبت به تنهایی قطعنامه های مختلف را وتو کرده است.
بریتانیا:
بریتانیا تاکنون 32 بار از حق وتوی خود استفاده کرده است که در 23 مورد، آمریکا و در 14 مورد فرانسه نیز قطعنامه های مربوطه را وتو کرده اند. بریتانیا آخرین بار در سال 1989 از حق وتو استفاده کرد. در آن زمان آمریکا، فرانسه و بریتانیا به اتفاق قطعنامه ای برای محکوم کردن دخالت نظامی آمریکا در پاناما را وتو کردند. بریتانیا در 7 مورد تنها اعمال کننده حق وتو بوده است که در هر هفت مورد، قطعنامه ها به کشور رودزیا که بعدها زیمباوه نام گرفت، مربوط می شد. بریتانیا آخرین بار در سال 1972 به طور انفرادی از حق وتو استفاده کرد.
فرانسه:
فرانسه تاکنون بار از حق وتو استفاده کرده است که 13 مورد آنها به اتفاق آمریکا و بریتانیا انجام شد. فرانسه دو قطعنامه را به اتفاق بریتانیا وتو کرده است که هر دو به بحران سوئز در سال 1956 مربوط می شود. فرانسه تاکنون تنها دو بار به طور انفرادی قطعنامه های شورای امنیت را وتو کرده است: یکی در سال 1976 در مورد اختلاف فرانسه و جزایر کومور (مجموعه جزایری در آفریقا) و دیگری در مورد اندونزی در سال 1947. فرانسه و اتحاد جماهیر شوروی سابق یک بار در سال 1946 مشترکا قطعنامه ای را در مورد جنگ داخلی اسپانیا وتو کردند.
چین:
در فاصله سال های 1946 و 1971، کرسی چین توسط جمهوری چین (تایوان) اشغال شده بود که تنها یک بار از حق وتو برای مسدود کردن تقاضای عضویت مغولستان در سازمان ملل استفاده کرد. چین در سال 1972 دو قطعنامه را وتو کرد: یکی برای رد درخواست عضویت بنگلادش و دیگری به اتفاق روسیه در مورد وضعیت خاور میانه. چین یک بار نیز در سال 1999 قطعنامه ای را برای تمدید اختیارات نیروهای بازدارنده سازمان ملل در مقدونیه وتو کرد و یک بار دیگر در سال 1997 مانع از تصویب قطعنامه ای شد که هدف از آن اعزام 155 ناظر سازمان ملل به گواتمالا برای تایید اجرای آتش بس در آن کشور بود.
با این وصف از حقو قدانها جهان و روسای جمهور ها ( از شاهان انتظار نمی رود ) انتظار داریم هر چه زودتر منشور سازمان ملل و شورای امنیت را اصلاح كنند و حق عضویت دایم و حق وتو 5 كشور دیكتاتور و برهم زننده نظم جهان را حذف كنند آنهم با رای مجمع عمومی دیگر نمی شود پنچ كشور جهان قلدوری كنند و خود را قیم جهان بدانند.
dardnews.ir
اسماعیل اسدی دارستانی نویسنده و محقق و رومه نگار ( كارشناس حقوق بین الملل خصوصی)
سازمان ,ملل ,وتو ,حق ,شورای ,امنیت ,سازمان ملل ,حق وتو ,شورای امنیت ,از حق ,در سال ,اتحاد جماهیر شوروی ,شورای امنیت سازمان ,دائمی شورای امنیت ,دائم شورای امنیت
درباره این سایت